Öfke

[" W£L!K£ "]

öfke, bilmez düşmanlarına karşı koymanın yolunu
başkasına geçirir yumruğunu
karar veremez, paldır küldür koşar kendi yıkımına​

 

[" W£L!K£ "]

öfke duygusunu besleyen kin,nefret,kabul görmeme,sevilmeme duyguları yerine ben ne yapmalıyım ki karşımdakini kazanabileyim mantığı daha samimi bir davranış örneği olabilirdi...

 

[" W£L!K£ "]

öfkenin ateşi önce sahibini akar, sonra kıvılcımı düşmana ya varır, ya varmaz, der, Sadi Şirazi...insan düşüncelerini sapıttıran hiçbir duygu yoktur öfke kadar..öfke,kin ve nefret duygusu vereceği her kararın yanlışına sürükler insanı...tutkuların hiç bir şekline köle olunmamalı ki hoşgörü ve adalet gelişebilmesin...

 

[" W£L!K£ "]

Kızgınlık, kıskançlık ve nefret ile dolu olduğun zaman; Kapıları kapat ve sessizce otur. Kızgınlığa izin ver, izin ver gözlerinin önünde çaksın. Nefrete izin ver bir film gibi geçsin. Sen izleyici ol. Şaşıracaksın... O duygu herzaman orada kalamaz, bu kesindir. Er ya da geç geçer, sadece birkaç dakika zaman alır ve geçtiği zaman geçmiştir. Kendinden hiçbir iz bırakmayacaktır.

 

[7. Mevsim]

Güzel bir konu açmışsınız ve paylaşım desteğiyle herkes katkıda bulunurken konuya benim de paylaşım desteğim olsun istedim. Konuyu açan ve paylaşım desteği sunan tüm arkadaşlara teşekkür ederim.

Öfke aslında haksızlığa, zulme, baskıya, ihanete, yanlışa karşı bir başkaldırının duygusal tepkimesidir. Hiçbir canlı doğanın kanunun normal işleyişinde bir başka canlıya karşı öfke duymaz. Her öfkeyi doğuran olaylar bütünlüğü mutlaka vardır ve bu olaylar bütünlüğü artarak devam ettikçe öfke patlama noktasının sınırını aşarak fiziksel şiddete dönüşür.

Öfkeye örnekler verirken insana dair öfkeyi "Öfke Gediği" şiirimle vereceğim. Diğer canlı türlerinin öfkelerine örnekleri de belirtmekten geçemeyeceğim.

Tüm canlılar insandan korkarken bazı canlılar öfkelendiği zaman korkak insana karşı saldırganlaşırlar. Bu saldırganlaşma o canlının öfkesinin şiddete dönüştüğü andır. Kimi zaman öfkesi kendi sonunu getirir. Örneğin arının tek savunma aracı olan iğnesi vardır ve bu iğnesini aşırı öfkelendiği zaman kullanır ve o iğnesini kullandığında da ölür. Yani öfkesinin fiziksel tepkimeye dönüşmesi kendi ölümünü de birlikte getirir. Köpek, arı, yılan gibi hayvanlar kendine zarar geleceğine emin olduğu zaman öfkelenirler ve İnsanın o hayvanlardan korkması sonucu üretmiş olduğu adrenalinin kokusu hayvanlarda kendine karşı saldırı yapılacağı hissini oluşturur ve savunma silahını kendi sonunu getireceğini bilse bile kullanır. Uysal dediğimiz kedi yavrusuna zarar geleceği zaman öfkelenir ve birden öfkelenerek canavarlaşır.
Doğada hiçbir canlı avı dışında bir başka canlıya zarar vermez. Veriyorsa mutlaka savunma güdüsü devreye girerek yapılan duygusal tepkimenin (öfkenin) kabararak fiziksel şiddete dönüşmesinden kaynaklıdır.
Anlatmaya çalıştığım şudur ki: Öfkeyi yaratan nedenlerin ortadan kaldırmadığımız sürece bireysel öfkelenmeler toplumsal öfkelenmelere dönüşecek ve kaos ortamına zemin hazırlayacaktır. Hepimizin yaşam kesitimizde öfkelendiği konular olmuştur ve olacaktır da. Öfkesi kabarıp fiziksel şiddete dönüştürerek belki kendi sonunu getirmeyi göze alan onurlu ve gururlu canlılar olabileceği gibi biat kültürüyle tüm haksızlıkları, zulümleri, baskıyı, ihaneti, yanlışı kabullenip öfkesini yenenler de elbette olacaktır. Bu bir kabullenme ya da tepki biçimidir. Doğadaki tüm canlılar kendini öfkelendiren nedenler ortadan kalkmadan öfkesini bastırmazlar ve hatta o nedenler devam ettikçe öfkesini fiziksel şiddete dönüştürerek adeta hesap sorma durumuna getirirler. Hayvanların tamamında hesap sorma güdüsü, kabullenmeme güdüsü, savunma güdüsü güçlüyken insanların bir çoğunda ne bu güdü vardır ne de bu kültür vardır. Çünkü insanlar sistematik olarak asırlar boyu öyle sindirilmiştir öyle sinikleştirilmiştir ki biat kültürünün kurbanı olmaktan öte adeta savunucusu konumuna gelmişlerdir. Bu da onları insanın varoluş gerekçesinden çok uzaklaştırmıştır.
Dünyaca kabullenilen ünlü düşünür Karl Marx: "İnsan sosyal bir varlıktır" diyerek insanı hayvandan ayıran temel özelliği söylemiştir aslında. Yine Marx: "Hayvan olmak istiyorsan olabilirsin elbette. Bunun için insanlığın acılarına sırt çevirmen. Ve yalnız kendi postuna özen göstermen yeterlidir." derken yine insan ile hayvanı ayıran özelliğe vurgu yaparken insanın bir özelliğini unutmuş. Biat kültürünün esiri olan çoğu insan ne yazık ki günümüzde kendi postunu dahi düşünemez hale gelmiştir. Yorumuma insanın öfkesini anlatan bir şiirimle devam edeyim.

ÖFKE GEDİĞİ

Sabırla dinledik
Öfkeyle güldük
Anlatılan memleket hikayelerine

Nasıl da yalnızlaştık bulvar kıraathanelerinde
Ve nasıl da çoğaldık varoşlarında kentin
Düşümüzü düşler süslerdi
Geceyi ay ışığı
Ve geceye karışan arkadaş ıslıkları

Ve geceyi ağarttı türkülerimiz
Ve geceye direndi umut
Ve gece yaşandı amansız sevdalar
Ve geceyi yırttık makineli tarakalarıyla

Eylül'dü
Gün gibi güzeldi eylül
İçtendi
Kınından sıyrılmış bir bıçak gibi
On ikiydi takvimlerdeki tarih
Yere yapışacaktı sanki
kül rengi bulutlar
O gece
Bir başka ağardı şafak

Son hazırlıklar tamamlandı
Kışlaların duldasında
Uyumaktaydı ki dev
Dev gibi uykusunda
Buyruklarını verdi tarihin cüceleri
"Roma’yı yakın”
Roma yıkılacaktı
-Çaresiz-
Buyruk Neron’dan

Varsın açmasındı gelincikler
-Ne çıkar-
Çağla dökmesindi badem ağaçları
Güneş buluta girsin, ay görünmesin
-Ne çıkar-
Yaldızlı üniformalara eşlik etsin
Kılıçların parlaklığı
Kurusun göz pınarları çocukların
-Ne çıkar-
Mona Lisa'nın gülümseyişinden rahatsızdı
General suratlı general'ler

Eylül'dü
Gece bir ihanet gibi çökerken kentin üstüne
Nişangahı siperlerimizdi tankların
İnce yılan dilli bir hançer gibi
Mundar bir kahkahaya dönüşürken
Orospu gülücükleri
Nişangahı yüreğimdi
İhanetin
N'olur susmayın
Dilimdeki şarkılar.
Kimse görmesin sizi
Göz yaşlarım
Öfkem, boğazıma düğümlen
Çözülme yumruğum, büyük sabrım
Menekşeler
Bükmeyin boyunlarınızı

Sevgilim
Öfkenle besle umudumu
Otur türkü söyle başucumda
Tut elimden düşmeyeyim
Merhaba ,ey derviş sabrım

Öfkem
Bir yonca tarlasına götür beni
Savur toprağa
İnadımla sula beni
Biçildikçe çoğalayım
Biçildikçe boy vereyim
Dosta düşmana karşı

 

[Eylül]

Razı mısın olmasın kaşı gözü simanın?
Hiç bir değeri yoktur,öfkesi yok imanın!

 

[06Orbey]

Öfke konusundaki yorumunuz çok güzel ve gerçekçi 7.Mevsim. Şiirinizde öyle.Ellerinize emeğinize sağlık..
Konuyu açan Melike kardeşime de teşekkürler.
Yine üzerinde düsünülecek bir konu ortaya atmış Melike. Atalarımız; "Keskin sirke küpüne zarardır" demişler. Bu,insanlardaki aşırı sertliğin, en çok kendine ve çevresine zarar vereceğine dair güzel bir sözdür. Biz insanlar, düşünen ve yorumlayabilme becerisine sahip olan canlılar olduğumuz için,aslında her canlıda var olan, savunma ve yaşama içgüdüsünden kaynaklı doğal tepkilerimizi , hayvanlardan farklı olarak kontrol altına alabilmeliyiz. Öfkeyi kontrol etmek, yapılan haksızlıkları, saldırıları,tecavüzleri görmezden gelmemiz gerektiği anlamına gelmez. Aslolan sakinliğimizi koruyarak, akıl yolundan ayrılmadan, en doğru kararları vererek sorunları çözmeye çalışmaktır. İnsanları öfkeye sürükleyen durumlar, her zaman diğer insanlardan kaynaklanır. O yüzden sakince düşünüp, gözgöze konuşarak çözümler aranmalıdır.Aklın yolu bulunamadığı takdirde ise yine akılcı önlemlerle öz savunmamızı yaparak, kendimize ve sevdiklerimize,inandığımız değerlerimize saldırılmasını önlemeliyiz.Atatürk, her zaman savaş karşıtı söylemleri ile tanınan bir dahi dir. Ama şunu da söylemiştir."Barış ve huzur içinde yaşamak için, daima güçlü ve savaşa hazır olmak gerekir." Öfke nöbetleri insanı akılcı ve mantıklı düşünmekten alıkoyar. Öfke ile yaptığımız işlerden, ve böyle anlarda söylediğimiz sözlerden dolayı, sonradan hep pişmanlık duyarız. Bunu önleyebilmek için ,muhataplarımızında birer insan olduğunu düşünüp o davranışları neden, hangi duygu ve düşüncelerle yaptıklarını irdeleyip, kendimizde de bir kusur varmı diye bakarak, ona göre tepki verilmesi en insani ve en doğru yoldur bence.Bunun içinde insanları yanlışa sürükleyen en güçlü dürtüden yani bencillikten ayrılmak gerekir.
Bunlar da naçizane benim şahsi kanaatlerimdir.
Sürçi lisan ettimse affola...

 

[Eylül]

Öfkemizi kontrol etmenin yolları...

Öfkemizi kontrol etmenin yolları...

İşte, sokakta ya da evde... Günlük koşuşturmacalarımız içinde elimizde olmadan karşımızdaki insanlara ve olaylara sık sık öfkeleniyoruz. Peki kendimize ve çevremize zarar vermeden öfkemizi nasıl kontrol edeceğiz?
"Öfke...A. Normal,B. Herkes tarafındanhissedilen,C. Vazgeçilemeyen,D. Güçlü ancak kontrol edi-lebilir,E. Saldırganlıkla aynı şey de-ğil,F. Yukarıdakilerin hepsi.Eğer yanıtınız F ise, öfkeninherkes tarafından hissedilennormal bir duygu olduğunukabul ediyorsunuz demektir.Öfke bir davranış değildir. Ha-yatın bir parçasıdır ve toplumbize öfkemizle nasıl başa çıka-cağımızı pek de öğretemez. Pe-ki öfke nedir?
Öfke kontrolden çıkıp da yıkıcı olursa hayatı bir anda zehir edebilir. Öfkeye, engellenme, haksızlığa uğrama, fiziksel incinme, tacize uğrama, hayal kırıklığı, saldırıya uğrama ve tehdit yolaçıyor. Psikologlara göre, öfkelendiğimizde beş boyut birbiriyle ilişkili ve eş zamanlı olarak aktif olur. Bu boyutlar: nBiliş: O andaki düşüncelerimiz.
​

* Duygu:Öfkenin yol açtığı fiziksel uyarılma. nİletişim:Öfkemizi çevremizdekilere yansıtma biçimimiz.n Etkileniş: Öfkeli olduğumuzda hayatı algılayış biçimimiz.
* Davranış: Öfkeli olunca sergilediğimiz davranışlar.
Vücut tepkileri
Eğer dinlemeyi biliyorsak, vücudumuz bize öfkeli olduğumuzu söyler
* Duyguları harekete geçirirnStres ve gerginlik başlar nAdrenalin salgısı artar nNefes alıp verme sıklaşır nKalp atışları hızlanırnKan basıncı artar
* Vücut ve zihin "savaş"a hazırdır.
Sağlığa etkisi
* Başağrıs
* Mide rahatsızlıkları
* Solunum problemleri
* Cilt problemleri
* Sinir sistemi bozuklukları nDolaşım sorunları nFiziksel rahatsızların kötüleşmesi
* Duygusal rahatsızlıklar
* İntihar girişimi

Öfke kontrolü
Öfkeyi doğru ifade etme becerisini kazanmaya "öfke kontrolü" denir. Öfke kontrolünde temel amaç; saldırganlıktan uzak, şiddet içermeyen, kişinin kendisine ve çevresindekilere zarar vermeme becerisini kazanmasıdır. Doğru yöntem kişiden kişiye değişir.
Öfke kontrol yöntemleri
* Kızgın olduğumuz zaman düşüncelerimiz gerçeği yansıtmaz. Olaylar abartılıp, çarpıtılır. Bunları fark edin ve mantıklı düşünün. Örneğin; kendi kendinize "Eyvah! Şimdi her şey mahvoldu!" yerine, "Neden kızdığımı biliyorum. Ama dünyanın sonu değil ve kızmam, bu olayın olmadığını göstermez." diyebilirsiniz.
* Farkında olmadan çok sık kullandığımız "Asla!" veya "Her zaman" gibi sözcükleri zihninizde yakalayın. Randevularınıza her zaman geç gelen bir arkadaşınızı düşünün. Sizin asıl istediğiniz arkadaşınızın randevuya sizinle aynı saatte gelmesi değil mi? Arkadaşınızı incitmeye ve onun da kızmasına yol açmayın.
* Mantık öfkeyi yener, çünkü haklı bir nedene bağlı olsa da, çok çabuk mantık sınırlarını aşabilir. Öfkelendiğinizde mantığınıza sığının. Sinirlendiğinizde tepki vermeden önce 5 kere nefes alıp verin ya da içinizden 10''a kadar sayın.

 

[06Orbey]

Gayet bilimsel açıklamalar olmuş Eylül. Eline emeğine sağlık. Ancak sen istemediğin halde birdenbire tüm hücrelerine saldırıveren o adrenalin yokmu. İşte hersey onun suçu. Onu nasıl kontrol edeceksin? Hiç günahın yokken gelip senin en kutsallarına, bedenine ruhuna saldıran bir insan müsveddesine karşı kontrollü olmak tabiiki çok zor.Ama Yaşadıklarından daha dramatik sonuçlara varmamak için illaki o öfke denen, baldan tatlı ama sonuçları acıdan daha acı olan öfke belasından sıyrılmak şarttır.Bunu başarabilenlere helal olsun denir .Hani o filmlerde filan insanları öldürürken işkence ederken pis pis sırıtan, sanki bal şerbeti içer gibi zevk alan tadını çıkaran bir namussuz caniye, yada sen acı çekerken karşında sırıtan, senin acılarınla beslenen bir sadiste hadi öfkelenmede göreyim...Bilim adamları çok şey söylerler de çoğu söylediklerine inan kendileri de inanmazlar.Herşeyin şahidi yaşanan gerçeklerdir. İnsanın mezalimini durduracak tek şey ondan daha zalim biri ile karşılaşmasıdır. Ben bunu bilir bunu söylerim.İslamdaki kısas düşüncesi ve cezasıda burdan doğmuştur....