- Katılım
- 26 Ocak 2013
- Mesajlar
- 3,726
- Tepkime puanı
- 66
- Puanları
- 48
Çok gariptir insan denilen yaratık. Ne dediğine tam güvenebilirsin, ne de tam olarak yalan diyebilirsin. Bundan olsa gerek benim “insan” olmayı reddetme çabam. Özüm bir sözüm bir olma isteğimden geliyor olsa gerek kendime “insan” denilmesinden çok “tilki” denilmesini tercih etmem. Çok gariptir çünkü insan.
Öyle çok gariptir ki, anı anına tutmaz. Öyle gariptir ki karşısından söz isterken kendisi verdiği sözleri tutmaz. Ve öyle gariptir ki insan, sevmeden sevilmek, mutlu etmeden mutlu edilmek, daima el üstünde tutulmak ister.
Çevremde “insan” olarak görmediğim kişiler var bu sebeple. Yüzüne “sen insan değilsin” dediğimde anlatmaya çalıştığım şeyi anlamayıp belki de alınacak kişiler bunlar ama sonradan anlattığımda “manyak mısın oğlum sen ya” diye gülüp sürekli bunun dalgasını geçecek kişiler.
Bir de, aynı benim fikrimde olanlar var. Sayıları değişkenlik gösterse de, insan olmayı kendine yediremeyen kişiler var. Bir ortamda konuşma anında “insan şöyle yapar ya” gibisinden bir hitaba yanıt olarak sadece “insan?” diyenler var çevremde, aynı ben gibi.
Ama çok garip bir durum daha var. Sanırım temelde yatan “insan” olma duygusu sebebiyle olan bir durum. Önceden “insan” denildiğinde tepki koyan kişi an geliyor “insan” oluyor bir anda. Hem de öyle bir “insan” oluyor ki, hayatının parçası olmayı geç direkt hayatımın ta kendisi dediği kişileri üzmekle başlıyor “insan” olma serüvenine.
Şimdi ne demeli bu “insan” lara, ya da ne dememeli. “Ben insan halini değil, önceki halini istiyorum” demeli bence suratına. Peki cevaben ne duyarsınız sizce? “Ben daima buydum” ya da “Ben buyum işte, ne diye değiştirmeye uğraşıyorsun ki? Aradığın kişi ben değilsem görüşmeyiz olur biter” ? Hangisini duyarsınız? İkisini aynı anda duyma ihtimaliniz çok yüksek.
Ama şöyle de bir ihtimal var. Eğer ki kişi sadece “insan” olmayı “denemeye” niyetlendiyse, “insan” olmanın ne kadar kötü bir şey olduğunu farkedecek ve geri gelecektir karşınıza. Sizi darma duman ettikten, ölmeden mezara koyduktan sonra hem de. Peki siz ne yaparsınız?
Kendi adıma konuşayım, “insan” olmaktan kesin olarak vazgeçtiyse, kapım daimi olarak açıktır. Ne zamanki eskiye dönerse o zaman buyur ederim içeriye.
“insan” sız hayatlar temennisiyle… ( Tilki 'den Alıntı )
Öyle çok gariptir ki, anı anına tutmaz. Öyle gariptir ki karşısından söz isterken kendisi verdiği sözleri tutmaz. Ve öyle gariptir ki insan, sevmeden sevilmek, mutlu etmeden mutlu edilmek, daima el üstünde tutulmak ister.
Çevremde “insan” olarak görmediğim kişiler var bu sebeple. Yüzüne “sen insan değilsin” dediğimde anlatmaya çalıştığım şeyi anlamayıp belki de alınacak kişiler bunlar ama sonradan anlattığımda “manyak mısın oğlum sen ya” diye gülüp sürekli bunun dalgasını geçecek kişiler.
Bir de, aynı benim fikrimde olanlar var. Sayıları değişkenlik gösterse de, insan olmayı kendine yediremeyen kişiler var. Bir ortamda konuşma anında “insan şöyle yapar ya” gibisinden bir hitaba yanıt olarak sadece “insan?” diyenler var çevremde, aynı ben gibi.
Ama çok garip bir durum daha var. Sanırım temelde yatan “insan” olma duygusu sebebiyle olan bir durum. Önceden “insan” denildiğinde tepki koyan kişi an geliyor “insan” oluyor bir anda. Hem de öyle bir “insan” oluyor ki, hayatının parçası olmayı geç direkt hayatımın ta kendisi dediği kişileri üzmekle başlıyor “insan” olma serüvenine.
Şimdi ne demeli bu “insan” lara, ya da ne dememeli. “Ben insan halini değil, önceki halini istiyorum” demeli bence suratına. Peki cevaben ne duyarsınız sizce? “Ben daima buydum” ya da “Ben buyum işte, ne diye değiştirmeye uğraşıyorsun ki? Aradığın kişi ben değilsem görüşmeyiz olur biter” ? Hangisini duyarsınız? İkisini aynı anda duyma ihtimaliniz çok yüksek.
Ama şöyle de bir ihtimal var. Eğer ki kişi sadece “insan” olmayı “denemeye” niyetlendiyse, “insan” olmanın ne kadar kötü bir şey olduğunu farkedecek ve geri gelecektir karşınıza. Sizi darma duman ettikten, ölmeden mezara koyduktan sonra hem de. Peki siz ne yaparsınız?
Kendi adıma konuşayım, “insan” olmaktan kesin olarak vazgeçtiyse, kapım daimi olarak açıktır. Ne zamanki eskiye dönerse o zaman buyur ederim içeriye.
“insan” sız hayatlar temennisiyle… ( Tilki 'den Alıntı )