Anneye Mektup

[sekerlik]

Anne, benim küçük yüreğimde herkesi sevecek kadar yer vardı. Ben herkesi çok seviyordum. Ama sen insanların hep kötü olduklarını, onlara güvenilmemesi gerektiğini söyledin. Ben de artık insanları sevmiyorum…Anneciğim, bir türlü küçük kafam almıyor, bana başkasına vurmayı sen öğrettin. Ben doğduğumda vurmayı bilmiyordum ki, neden şimdi kardeşime vurmama kızıyorsun. Ben ona vurunca elime vuruyorsun.

Anne, babamı hiç sevmiyor musun? Hep beni onunla korkutuyorsun, onu sevmemi istemiyor musun?Ben bir şeyi bağırmadan istersem vermiyorsun. Bağırarak istersem veriyorsun, o yüzden ben de hep bağırarak, ağlayarak istiyorum. Hem de dediğini yapmak için bağırmanı bekliyorum. Biliyor musun seni bağırtmak hoşuma gidiyor. O zaman benimle ilgilendiğini düşünüyorum.

Anne sana güzel haberim var: Artık yemeklerimi yiyeceğim. Bir an önce büyümek istiyorum. Neden mi? Seninle konuşurken yukarılara bakmaktan bıktım. Artık boynum ağrıyor. Eğer büyümem daha çok sürecekse, neden sen çömelerek benimle konuş muyorsun? O zaman kendimi daha iyi hissedeceğim. Konuşurken gözlerini görmek istiyorum. Gözlerinin derinliğinde sevildiğimi anlamak istiyorum.

Anneciğim neden o çok sevdiğin arkadaşlarının çocuklarına kendi eşyalarını vermiyorsun? Onlara oyuncaklarımı vermekten hoşlanmıyorum. Oyuncakları bana mı, yoksa arkadaşlarının çocuklarına mı aldın? Onlar kırınca kızmıyorsun, ben kırınca “Sende hiç insaf yok mu?” diye, beni cezalandırıyorsun. Artık ona da çözüm buldum, kırınca saklayacak, başkaları kırmış gibi, misafirler gelince sana göstereceğim.

Anne beni neden dinlemiyorsun? Benim çizgi film kahramanlarım, kırılan oyuncağım, kaybolan kalemim neden seni ilgilendirmiyor? Beni de senin şefin, arkadaşının yeni aldığı çanta ilgilendirmiyor… Onları dinlemek istemiyorum. Senin beni dinlemeni, onların benim için ne kadar önemli olduğunu anlamanı istiyorum. Sadece büyüklere ait şeyler mi önemlidir?

Anne, yeni bakıcımı hiç sevmedim. Saçlarımı senin taradığın gibi taramıyor, bana eski bakıcımın baktığı gibi şefkatle bakmıyor. Anne sen bana neden şefkatle bakmıyorsun?

Anne, evdeki eşyaları, sehpayı, kül tablasını, televizyonu kıskanıyorum, onları kırmak, yok etmek istiyorum. Onlar olmazsa beni daha çok seveceğini düşünüyorum. Hem de rahatça, onları kırma korkusu olmadan evin içinde koşup oynayabileceğim. Onları temizlemek için ayırdığın vakti bana ayırmıyorsun. Demek ki onları benden daha çok seviyorsun.

Anneciğim evde oynamaktan bıktım. Dışarılarda koşup oynamak, minik su birikintilerine ayaklarımı sokmak, dökerek pasta yemek, elimle makarna yemek, ayranı üstüme dökmek istiyorum. Anne ben yaşamak istiyorum. ‘Yapma’ların, ‘etme’lerin olmadığı, sevginin çok olduğu, annelerin çocuklarını anladığı bir yer istiyorum. Çok büyük değil, yüreğim kadar bir yer istiyorum. O yeri bulmak için buradan gitmek istiyorum...​

 

[Eylül]

muhteşem bir den suçluluk hissettim

 

[sekerlik]

muhteşem bir den suçluluk hissettim

abla benim çocuğum yok ama 3 tane yeğenim var. ilk okuduğumda o suçluluğu bende yaşamıştım. bazı şeylerde hiç böyle düşünmemiştim. mesela en dikkat ettiğim şeydir bir çocukla konuşurken çömelip konuşmak...

 

[06Orbey]

Çok güzel bir paylaşım Şekerlik. Biz insanlar başkalarını yargılamadan önce kendimizde de bir yanlış varmı diye mutlaka bakmalıyız.Ben hep söylerim. Ne ekersen onu biçersin. Bu söz hayatın her aşamasında geçerlidir. En sevdiklerimize, en çok bizim olanlara farkında bile olmadan ne kötülükler yapıyoruz. Çocuk yetiştirmek, onu sağlıklı mutlu ve topluma faydalı bir birey haline getirmek tam anlamıyla bir beceri, bir sanattır. İnsan eğitiminde disiplin elbette çok önemlidir. Çünkü toplumun birey davranışlarına sınır koyan bir sürü yasaları vardır. Bireyler özgürlüklerinin nerede başlayıp nerede biteceğini mutlaka öğrenmeli, kurallara uymadığı takdirde toplumun dışına itileceğini anlamalıdır.Ancak bunlar, en basitten başlayarak aşama aşama öğretilmeli ve bilimsel bir öğretim metodu içerisinde sertliğe ve aşırı ceza veren yaklaşımlardan kaçınarak yapılmalıdır. Bence aile olmayı ve evlat sahibi olmayı düşünen herkese, evlilik öncesinde mutlaka aile olmanın, ana baba olmanın kuralları öğretilmeli, bu konularda danışmanlık yapacak kurum ve kuruluşların yaygınlaştırılmasına önem verilmelidir.Kişilerde sorumluluk bilinci içinde olmalı, elinden geldiğince bu konudaki bilimsel yaklaşımları öğrenmeye çalışmalı, bu konuda ilim sahibi danışmanlarla konuşmaktan , fikir almaktan çekinmemelidir.
Emeklerinize sağlık.

 

[sekerlik]

Çok güzel bir paylaşım Şekerlik. Biz insanlar başkalarını yargılamadan önce kendimizde de bir yanlış varmı diye mutlaka bakmalıyız.Ben hep söylerim. Ne ekersen onu biçersin. Bu söz hayatın her aşamasında geçerlidir. En sevdiklerimize, en çok bizim olanlara farkında bile olmadan ne kötülükler yapıyoruz. Çocuk yetiştirmek, onu sağlıklı mutlu ve topluma faydalı bir birey haline getirmek tam anlamıyla bir beceri, bir sanattır. İnsan eğitiminde disiplin elbette çok önemlidir. Çünkü toplumun birey davranışlarına sınır koyan bir sürü yasaları vardır. Bireyler özgürlüklerinin nerede başlayıp nerede biteceğini mutlaka öğrenmeli, kurallara uymadığı takdirde toplumun dışına itileceğini anlamalıdır.Ancak bunlar, en basitten başlayarak aşama aşama öğretilmeli ve bilimsel bir öğretim metodu içerisinde sertliğe ve aşırı ceza veren yaklaşımlardan kaçınarak yapılmalıdır. Bence aile olmayı ve evlat sahibi olmayı düşünen herkese, evlilik öncesinde mutlaka aile olmanın, ana baba olmanın kuralları öğretilmeli, bu konularda danışmanlık yapacak kurum ve kuruluşların yaygınlaştırılmasına önem verilmelidir.Kişilerde sorumluluk bilinci içinde olmalı, elinden geldiğince bu konudaki bilimsel yaklaşımları öğrenmeye çalışmalı, bu konuda ilim sahibi danışmanlarla konuşmaktan , fikir almaktan çekinmemelidir.
Emeklerinize sağlık.

teşekkür ederim abim. o kadar güzel bir konuya değindin ki. kesinlikle çiftlere eğitim verilmesi gerekiyor. hatta sınav yapılsa yeridir geçemeyen evlenemesin böylece daha sağlam olur geleceğimiz..