MERHABA NÖBETİNİ TUTTUĞUM
Kendimi vitrinlerde seyrederken, bir aşk tüccarının rafında kalmış alelade bir çerçeve olduğumu anlayamamışım. Ne zormuş insanın sevildiğini sanması. Tırnaklarıyla kazıdığı bir aşkta, tırnak kadar değerinin olmaması. Ben aşkı, kıracağını bile bile kalbini sevdiğine vermek ve bundan hiç gocunmamak olarak bilirdim. Uğruna ölünebilecek yaşamlar bulmalı ve sırf bunun için bile yaşamayı göze almalıydım. Aldım! Tek taraflı sevdim. Boşluktaki yanımı da ona verdim. Gözlerindeki sığınakta, kendimi kalbimden astım."Denize aşık olanlar gel-git'ine de katlanır" dedim. Gitti ama gelmedi. Bir adım bile yaklaşmadı bana,hep uzakların yakını oldu.
Yokluğum belki hatırlanır dedim uzak yerlerden. Ama sevilmeyen hatırlanmıyor, geçekten yitirilmeden. insan neler öğreniyor yaşarken. Mesela aşk acısı kalpte oluşuyor ama asıl yarayı ruh alıyor. Yani sonunda her şarkı bitiyor ama hiçbir şarkı ölmüyor. ey benim acımasız KATİLİM; yaşanıp da bitenden daha acıdır yaşanmadan bitenler. Biraz yaşasaydık keşke. Keşke beni, anısı olan bir geçmişle terk etseydin. Bak, GÖZLERİNDE YÜZÜYORUM HER GECE... Ve kara görünmüyor gözlerinde. Yokluğunu bile seviyorum yaar; ÇÜNKÜ O BİLE SEN OLDUĞUN İÇİN VAR...
Her mevsim gelişini bekliyordum. Sanki bir öncekinden farklı olacakmış gibi.Sanki gelecekmişsin, gelip de gitmeyecekmişsin gibi. Kalbimde kanayan açık bir yaraydın. Kalbime seni bastım. Yaralarıma seni sardım. Ne acı ki sen bana ilaç değil, zehirli bir yara bandıydın.
Her gidişinde seni beklemeye soyundum."Ben gelişini bekleyeyim, gerisi SEN kerim" dedim. Sen se hep dudağımın kenarında yaşadın. O yüzden iyi bilirim gözyaşımın tadını. İnan, ölmek daha kolay her gün kan kaybetmekten. Belki ölmem bu kayıplardan ama yaşıyor da sayılmam seni beklerken. Yokluğun varlığımın yüz karası, dön ve kurtar beni bu utançtan.
Keşke sana sorabilseydim; yoktan var ettiklerimiz, neden hep kendilerini yeniden yoka dönüştürür? SEN BENİM AŞK SEBEBİMKEN, NEDEN BEN SENİN AYRILIK BAHANENİM? Bu kadar çok ayrılık sığdırabildiğimiz bir ömre, aşk neden büyük geliyor? Hangi yakının uzağıydın ve sana verdiğim değeri hangi değmeze sattın? Ey, yalandan insan! Kendimi bile seninle kandırdım; ben daha kime inanayım? Keşke sana sorabilseydim; hangi pişmanlık daha üzücü? Yaptığından ötürü duyduğun mu, yapmadığından ötürü duyduğunmu?
Ayrılırken en çok teselli eden, giden taraftır. Öyle çok ve öyle boş konuştun ki, seni dinlemiyordum.Sadece ağlıyordum. Ama sana değildi gözyaşlarım. Kendimeydi. Giderken ağız alışkanlığıyla "Görüşürüz" demiştin ya...Ben hala o sözün nöbetini tutuyorum. Unutmak için çok yanlış insanlar seçtim, bunu çok iyi biliyorum. Yine de seni unutamıyorum. Gündüzler seninle son buluyorken, geceler de senin devamın oluyor. HİÇBİR BAĞIŞI HAKETMEDİĞİN HALDE, SENİ İÇİMDE SESSİZCE AFFEDİYORUM.Sana bu iyiliği, layık olduğun için değil, o iyiliği yapmaya kendimi layık gördüğüm için yapıyorum. Ve ben gözyaşlarımı saklamak adına,hep yağmurlarda ağlıyorum. Her yerim sel oluyor. Ve YAĞMUR GÖZYAŞLARIMI GİZLESE DE ACIMI YIKAMAYA YETMİYOR....
Kendimi vitrinlerde seyrederken, bir aşk tüccarının rafında kalmış alelade bir çerçeve olduğumu anlayamamışım. Ne zormuş insanın sevildiğini sanması. Tırnaklarıyla kazıdığı bir aşkta, tırnak kadar değerinin olmaması. Ben aşkı, kıracağını bile bile kalbini sevdiğine vermek ve bundan hiç gocunmamak olarak bilirdim. Uğruna ölünebilecek yaşamlar bulmalı ve sırf bunun için bile yaşamayı göze almalıydım. Aldım! Tek taraflı sevdim. Boşluktaki yanımı da ona verdim. Gözlerindeki sığınakta, kendimi kalbimden astım."Denize aşık olanlar gel-git'ine de katlanır" dedim. Gitti ama gelmedi. Bir adım bile yaklaşmadı bana,hep uzakların yakını oldu.
Yokluğum belki hatırlanır dedim uzak yerlerden. Ama sevilmeyen hatırlanmıyor, geçekten yitirilmeden. insan neler öğreniyor yaşarken. Mesela aşk acısı kalpte oluşuyor ama asıl yarayı ruh alıyor. Yani sonunda her şarkı bitiyor ama hiçbir şarkı ölmüyor. ey benim acımasız KATİLİM; yaşanıp da bitenden daha acıdır yaşanmadan bitenler. Biraz yaşasaydık keşke. Keşke beni, anısı olan bir geçmişle terk etseydin. Bak, GÖZLERİNDE YÜZÜYORUM HER GECE... Ve kara görünmüyor gözlerinde. Yokluğunu bile seviyorum yaar; ÇÜNKÜ O BİLE SEN OLDUĞUN İÇİN VAR...
Her mevsim gelişini bekliyordum. Sanki bir öncekinden farklı olacakmış gibi.Sanki gelecekmişsin, gelip de gitmeyecekmişsin gibi. Kalbimde kanayan açık bir yaraydın. Kalbime seni bastım. Yaralarıma seni sardım. Ne acı ki sen bana ilaç değil, zehirli bir yara bandıydın.
Her gidişinde seni beklemeye soyundum."Ben gelişini bekleyeyim, gerisi SEN kerim" dedim. Sen se hep dudağımın kenarında yaşadın. O yüzden iyi bilirim gözyaşımın tadını. İnan, ölmek daha kolay her gün kan kaybetmekten. Belki ölmem bu kayıplardan ama yaşıyor da sayılmam seni beklerken. Yokluğun varlığımın yüz karası, dön ve kurtar beni bu utançtan.
Keşke sana sorabilseydim; yoktan var ettiklerimiz, neden hep kendilerini yeniden yoka dönüştürür? SEN BENİM AŞK SEBEBİMKEN, NEDEN BEN SENİN AYRILIK BAHANENİM? Bu kadar çok ayrılık sığdırabildiğimiz bir ömre, aşk neden büyük geliyor? Hangi yakının uzağıydın ve sana verdiğim değeri hangi değmeze sattın? Ey, yalandan insan! Kendimi bile seninle kandırdım; ben daha kime inanayım? Keşke sana sorabilseydim; hangi pişmanlık daha üzücü? Yaptığından ötürü duyduğun mu, yapmadığından ötürü duyduğunmu?
Ayrılırken en çok teselli eden, giden taraftır. Öyle çok ve öyle boş konuştun ki, seni dinlemiyordum.Sadece ağlıyordum. Ama sana değildi gözyaşlarım. Kendimeydi. Giderken ağız alışkanlığıyla "Görüşürüz" demiştin ya...Ben hala o sözün nöbetini tutuyorum. Unutmak için çok yanlış insanlar seçtim, bunu çok iyi biliyorum. Yine de seni unutamıyorum. Gündüzler seninle son buluyorken, geceler de senin devamın oluyor. HİÇBİR BAĞIŞI HAKETMEDİĞİN HALDE, SENİ İÇİMDE SESSİZCE AFFEDİYORUM.Sana bu iyiliği, layık olduğun için değil, o iyiliği yapmaya kendimi layık gördüğüm için yapıyorum. Ve ben gözyaşlarımı saklamak adına,hep yağmurlarda ağlıyorum. Her yerim sel oluyor. Ve YAĞMUR GÖZYAŞLARIMI GİZLESE DE ACIMI YIKAMAYA YETMİYOR....