jeuseit
Paylaşımcı Üye
- Katılım
- 24 Şub 2014
- Mesajlar
- 679
- Tepkime puanı
- 0
- Puanları
- 0
Bir yerde okumuştum şöyle bir söz vardı : ’Gemiler batınca acır mı denizin canı ? ’
Ne kadar anlamlı ne kadar güzel bir cümle değil mi ?
Hepimizin beklediği bir gemisi yok mudur hayatta,o yüzden demez mi şarkılar gemiler sapasağlam yaktılar denizleri diye...
Aslında gemiler hep sapasağlamdır olan yine denizlere olur.
O kadar insanı alırız ki yüreğimize dost,arkadaş,sevgili diye...
Onca acı,heyecan,neşe...
Hepimizin gönlü deniz değil midir ?
Her fırtınada talan olmaz mı gönlümüz de denizler gibi ve her fırtınada kayıp vermez miyiz gemilerimizden ?
Eksilir elbet her gemi tek tek yüreğimizden, Ama yok olmazlar işte hep enkazı kalır gemilerin denizlerde.
Aslında neler saklar o masmavi deniz derinliklerinde.
Deniz olmak o kadar zor ki!!
Hani Shakespeare diyor ya olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu diye !
Sorun tam burada işte mesele ne deniz olmakta ne de deniz olabilmekte mesele deniz olarak kalabilmekte.
Ne kadar yansa da canı ne yaksalar da denizleri deniz olmaya devam edebilmekte,
onca yükü taşıyabilmekte ve her fırtınanın sonunda sakinleşebilmekte.
Ne olursa olsun yakmayalım biz denizleri çünkü sonra ne kadar beklesek de dönmüyor giden geri.
Geride kalan ise yanan bir deniz ve enkaz olan bir gemi hepsi bu,
Ya geride bıraktıkları..?
